Mijn meisje is mijn wereld en eerlijk gezegd voel ik zo sterk dat ik haar wil, maar ook moet beschermen. Beschermen tegen alles wat haar eventueel kan schaden. Ik kan mij nog heel goed herinneren dat we naar een strandje gingen bij Vinkeveen. De zon scheen en het was geweldig warm weer. Mijn meisje was een jaar of drie. En zo lief en onschuldig dat ze is wilde ze graag spelen met de ‘grotere’ meisjes in het water. Maar die grotere meisjes vonden haar te klein en wilde dus niet met haar spelen. Mijn meisje was klein en in hun ogen dus niet cool… Maar in plaats van dat de grietjes tegen mijn dochtertje zeiden dat ze niet met haar wilde spelen, gingen ze haar nat spatten. Mijn moederhart brak… Vooral omdat mijn meisje niet snapte waarom ze zo onaardig deden. In dat moment wil je als mama bijna tekeer gaan tegen 8 jarige meisjes. Niet oké natuurlijk maar ik voelde haar teleurstelling, en als mama wil je haar tegen alles beschermen.
Eveneens rond haar derde jaar waren we naar een grote speeltuin. Mijn meisje ging van de glijbaan, ik zou onderaan de glijbaan voor een foto wachten. Na best een tijdje wachten ben ik maar eens gaan kijken waar mijn meisje bleef. Tot mijn verbazing stond die scheet nog steeds te wachten bovenaan de glijbaan. Want de ‘grote’ jongens drongen voor. Zo zoet als ze is, wachtte ze wel op haar kans. Ook hier huilde mijn moederhart. Eigenlijk werd ze gestraft voor haar zachtmoedige aard. Vanaf dat moment dacht ik oké dit moeten we anders aanpakken. Meer energie steken in het voor haar zelf opkomen. Dus aangeven; ‘Ho eens nu is het mijn beurt om te glijden’. Ik stond er al eerder. Best lastig want je wilt haar lieve vriendelijkheid ook niet verharden. Waar doe je goed aan?
Nu is ze ouder en merk ik dat wij beiden gegroeid zijn in deze uitdagingen. Zij komt meer voor haarzelf op en ik leer me te beheersen en mezelf niet als leeuw op te stellen tegenover kleine kindjes. Nu ze na school veel afspreekt met andere kleintjes merk ik dat ze meer opkomt voor haar eigen belang. Laatst was ze spelen met een vriendinnetje en vanuit de kamer hoorde ik het touwtrekken van de meiden. Ik besloot me er niet mee te bemoeien en enkel te luisteren naar hoe de compromis tot stand zou komen.
Het was best geinig om te horen hoe de twee meiden probeerden te besluiten waar ze eerst mee gingen spelen. Vooral de argumenten en de weliswaar keiharde gevolgen vlogen over tafel. Als we niet eerst met de barbies gaan spelen ben jij morgen mijn vriendin niet meer. BAM! Keihard op tafel. Of als je nu niet naar mij luistert ga ik morgen in de pauze niet met je spelen. Ik vond het snoeihard en vroeg mij af of er woorden/zinnen van mijzelf aanbod kwamen. Hoorde ik mezelf terug in deze teksten? Gelukkig kon ik eerlijk concluderen dat dit niet mijn woorden waren en het de pure woorden waren van kleine meisjes. Meisjes die op hun manier, alles uit de kast trokken om hun gelijk te krijgen, en het moment te winnen. Wel met nul nuance. Gelukkig is er water bij de wijn gedaan en hebben ze uiteindelijk lief gespeeld.
Het zette mij wel aan het denken. De eerlijkheid van de meisjes is puur maar snoeihard. Ze verbloemen niks. Ik handel met mijn moederhart en probeer het zo goed mogelijk te doen. Maar je weet niet altijd waar je goed aan doet. Dit zijn de uitdagingen van het mama zijn. Geef je het aandacht of laat je het er gewoon zijn. Dat ze leert voor haarzelf op te komen vind ik belangrijk want de wereld is helaas verhard. En hoe treurig ook, je kan in mijn ogen niet meer uitgaan van het goede van de mens. Maar wat wij als mama’s wel kunnen doen is meegeven dat je best met een zachtaardig en lieflijk karakter toch voor jezelf op mag komen. Als alle mama’s dat doen, dan moet de wereld er over een tijd toch anders uit gaan zien. Minder verhard naar meer vanuit het hart. Misschien een utopie maar ik blijf erin geloven.
Veel liefs!
Er zijn geen opmerkingen