Moeder zijn van een jongen, is een avontuur op zichzelf…

In het begin vond ik het spannend om een zoontje te verwachten. Zelf heb ik alleen zussen en dus nul ervaring met jongetjes. Mijn gedachten gingen alle kanten op. Kun je wel knutselen met een jongen? Kleuren? Creatief bezig zijn? In mijn hoofd zag ik alleen maar voetballen, schenen trappen en alles slopen.

Tijdens mijn zwangerschap merkte ik duidelijk dat ik zwanger was van een jongen. Van binnen voelde alles blauw, mijn ribben werden steeds blauwer en pijnlijker naarmate hij groeide. Hij was toen al een echte druktemaker. Het verschil in zwangerschap was enorm. Misschien kwam dit ook doordat ik 9 jaar ouder was en dus anders in het leven stond. Maar ook mijn hele ervaring van zwanger zijn voelde anders. Ik was ook veel zwaarder en zo voelde ik me ook.

De bevalling van Fess verliep niet zoals ik het had gehoopt. Bij Lux werd ik rond 36 weken ingeleid vanwege een te hoge bloeddruk en veel bloedverlies tijdens de zwangerschap, wat veel onrust en onzekerheid veroorzaakte. Bij Fess daarentegen, verliep de hele zwangerschap voorspoedig: geen hoge bloeddruk en nauwelijks kwaaltjes. Ik hoopte zo dat mijn lijf de bevalling zelf op gang zou brengen. Helaas bleef die uit. Geen ontsluiting, geen weeën, niets. De verloskundige kwam een paar keer strippen, maar er gebeurde niets.

Uiteindelijk moest ik toch weer worden ingeleid. Na hard werken kwam de teleurstelling: ik bleef hangen op 6 cm ontsluiting. Ook met Fess ging het steeds slechter en ontstond er op een gegeven moment paniek. “Je gaat nu naar de OK voor een keizersnede,” hoorde ik de zuster zeggen. Oh nee! Dit was echt een van mijn ergste scenario’s. Zo’n situatie die je even kort bespreekt maar verder geen aandacht geeft, omdat je ervan uitgaat dat het niet gebeurt. Ik was nog nooit in de OK geweest en vond het mega spannend.

Na alle ellende daar, want helaas ging ook daar niet alles volgens het boekje – onder andere lukte de ruggenprik niet, en moesten ze wel 6 x prikken- was mijn vriendje er eindelijk. Een grote gast, precies zoals hij nu nog is, met stevige vuistjes en vast denkend: wat doe ik hier ineens op deze wereld?

Het herstellen van een keizersnede viel me erg tegen; het duurde vooral heel lang. Niet echt iets voor mij. Ik geloof dat ik na twee weken elke week vroeg: “Mag ik alweer gaan sporten?” Nu Fess steeds groter wordt, wordt het verschil tussen een jongen en meisje steeds duidelijker. Wat grappig is, is dat er echt een ander luikje in je hart opengaat, waar net zoveel liefde in zit als in het eerste luikje. Ik ben helemaal verliefd op mijn eigen zoontje!

Lux was vroeger ook nieuwsgierig en ging altijd op onderzoek uit. Maar Fess is echt next level. Die is zó nieuwsgierig, naar hoe dingen in elkaar zitten en wat er ergens achter of onder of boven zit. Wat nu als ik dit omgooi, wat gebeurt er dan? Of als ik mijn vinger hierin stop, is dat dan grappig? Of wat als ik met een pollepel in de bloembak roer, of mijn speelgoed in het toilet gooi? Dat is pas echt leuk! Maar daardoor bezeert hij zich veel vaker. Met zijn hoofd op de verwarming vallen, een schilderij naar beneden trekken op zijn hoofd, struikelen en dus kapotte knieën. Ik moet daar even aan wennen.

Lux kon rustig stilzitten en de haren van haar pop kammen of vlechtjes maken. Nee, dat lukt Fess niet. Ik ben heel benieuwd hoe Fess zal zijn als hij groter wordt. Zijn zus is rustig en lief, maar hij is een boef die zijn eigen ding doet. Dat wordt nog een hele uitdaging.

Het is bijna bizar te noemen dat ik nu weer verder schrijf na wat er gisteravond is gebeurd. We zouden een avondje uit gaan met mijn zus en zwager. Terwijl ik me aan het klaarmaken was, had ik de stekker van de krultang erin gedaan en de tang in de wasbak gelegd. Fess is 92 cm, dus hij zou daar normaal niet bij kunnen. Maar in een split second trok hij aan het snoer en pakte de krultang met zijn kleine handje vast!

Gelukkig was mijn vriend er heel snel bij en heeft hij Fess zijn hand meteen onder de kraan gekoeld. Al snel kwamen de blaren naar voren en was het krijsen en huilen van de pijn. Mijn kleine ventje. Toen we de huisartsenpost hadden gebeld, moesten we langskomen. Gelukkig waren het tweedegraads brandwonden die niet erg diep waren. Met een paracetamol heeft hij de pijn goed kunnen handelen. Nu gaat het gelukkig wel, maar het duurt natuurlijk even voordat het is genezen. Dit is wel het beste voorbeeld van een ondeugend ventje in beweging.

Soms zou ik mijn kinderen in een glazen doosje willen stoppen om ze te beschermen tegen alles wat stom is in deze wereld. Maar dat is niet hoe ze leren en groeien. Als ouder is het mijn taak om hen te helpen de beste versie van zichzelf te worden. Dus blijf maar nieuwsgierig en ontdek de wereld, maar wel het liefst zonder je te bezeren. Maar even; wat ben trots en dankbaar dat ik mama mag zijn van zowel een lieve, prachtige dochter als een lief, klein boefje. Hoe rijk ben ik om moeder te zijn van deze twee bijzondere kleine mensjes!