Er zijn een aantal dingen die je eigenlijk pas beseft als je moeder bent. Wanneer je een klein mensje in je handen en armen voelt. Dingen die mensen om je heen niet vertellen voordat je probeert een levend poppetje op de wereld te zetten. Eigenlijk begint het al bij hoe bijzonder het is dat er een klein mensje in je mag groeien. Het proces van groei en ontwikkeling is zo bijzonder. Dat het leeft, en hopelijk gezond is. Het volledig gericht is op jou en je partner. Niet alle vrouwen mogen dit meemaken, of kunnen dat niet. Of hebben vaak de teleurstelling en verdriet gevoeld dat het elke keer mis gaat. Dankbaar ben ik, dat ik mama mag zijn.
Wat als je alles van te voren had geweten, was je dan moeder geworden? Alle angst en onzekerheid die erbij komt kijken. Ik kan mij nog zo goed herinneren dat mijn meisje net geboren was. Ze was op een gegeven moment niet lekker. Ze was warm en niet fit, niet ongewoon voor een baby. Ik ging voor het eerst haar temperatuur meten. Ik zie de thermometer nog voor me, die liep snel omhoog naar 38, 38.5, 38.8, 39 graden! In een seconde sprongen de tranen in mijn ogen. Zo hoog! Ik vond het vreselijk! Wat was er met haar aan de hand? Ging het wel goed? Uiteraard ging het een paar uur later al snel beter en is dit natuurlijk onderdeel van het groter worden. Ziek zijn, virusjes meenemen en snottebellen hebben.
De angst die je soms voelt, of wanneer je kindje zich bezeert hoe je dat voelt steken door je hart, want je wilt het wegnemen. Het altijd zware gevoel je kleintje te willen beschermen. De onzekerheid die je voelt als mama, doe je het wel goed? Maak je de juiste keuzes. Natuurlijk kan en wil ik niet zonder haar. Het is het meer dan allemaal waard. Maar het gevoel van loslaten in de breedste zin vind ik moeilijk. Wanneer laat je haar zelf iets in de winkel kopen, wanneer stop je met correcties maken en laat je het haar zelf onderzoeken. Wanneer stop je met zeggen; doe voorzichtig. Kijk uit. Op het klimrek; niet te hoog he?
Eigenlijk beperk je je kleintje als je dit constant doet. Zo leert ze niet te vertrouwen op haarzelf. Wat eigenlijk heel kwalijk is. Als ze altijd op mama leunt, kan ze dan wel zelf staan?
Maar de angst voelt soms zo groot dat ze toch een keer niet goed kijkt als ze oversteekt. Of toch van twee meter omlaag van het klimrek valt. Of er toch iemand kwaad in zijn wil heeft en haar iets aandoet. Red ze zichzelf? Want mama kan niet overal zijn. Mijn meisje is inmiddels zeven jaar en misschien is dit iets wat je toch gaandeweg leert. Echter kan mijn moeder nog steeds tegen mij zeggen; doe voorzichtig! Wellicht gaat het niet meer weg. En kan elke mama zijn kleintje niet loslaten. Of ze nou 36 zijn of 7, het zal een uitdaging blijven.
Maar naarmate ze ouder worden kan je ze steeds meer zelf laten doen, toch een vorm van loslaten. Zodat ze leren te vertrouwen op hun eigen keuzes. En wat je blijft doen als mama, is er voor ze te zijn. Ze een dikke knuffel geven als ze toch vallen, zeggen dat het goed komt. En je best even boos of verdrietig mag zijn. En als ze ouder worden een luisterend oor zijn, advies geven, een beetje helpen sturen. Ook dit gaat niet meer weg want ook ik vind het nog steeds fijn om als 36 jarige uitdagingen tegen mijn mama aan te houden. Want haar mening en advies neem ik altijd ten goede. En zoals mijn mama zegt; kind je blijft altijd mijn meisje, hoe oud je ook bent.
Maar het touw steeds meer een beetje laten vieren, dat mag…
Veel liefs!
Er zijn geen opmerkingen